پــــدر از هـــمـــه جــا بـی خبرش

کـــره ای گــفــت بـــه بابای خرش

ایـــــن الاغ نـــــــرّه ی کــــره خــرت

وقـــت آن اســــت بــــرای پســرت

تـــو کــه هر روز به صحرا میری

مــاده ای خـــوشگـل و زیـبا گیری

ورنـــه از بـــی زنـــی بــیمار شوم

وقـــت آن اســت کـه زن دار شـوم

ای عــزیـــز دل بـــابــــا ، پــســرم

پـــدرش گــفــت کــه ای کـره خَرَم

نـــه طــویـــلــه ، نه جُلی نه کاهی

تـــو کـــه در چــنــتــه نداری آهی

پـــــــدر نـــــــرهّ خـــــر دربــــدرت

تـــو کـــه جــز خـوردن مال پدرت

یک جو از عقل به سر نیست تو را

هـــیـــچ کـــار دگــری نیست تو را

بـــاورم نـیــست کـــه ایـنقدر جَلبَی

به چه جرأت تو زمـن زن طـلــبی

بــهـــر مــــردم بــبـــری تــو باری

بـــایـــد اول تـــو بــگـیـری کاری

بـهــر آن کُــرّه خـــوشگـــل بـبـری

بعـد از آن یک دو تا پالان بخـری

تــا کــه راضــی شــود از تو آن یار

یک طــویــلـه بکنی رهن و اجار

بـهـر آن مـاده خــر خـوب و ملوس

بـعــد بـایــد بـخری رخت عروس

روی جُـــل نـقــش و نـگـاری زیـبـا

جُـــلـی از جــنـــس کــتـــان اعلا

بــهــر مــاشـیـن عروس یـک گاری

بــعـــد بـــایـــد بـــکـــنی گلکاری

بــعـــد از ایـــن زنـــدگــیـــّت آغـازه

وقــتی ایـــنـهــا بـــشـــود آمــاده

بــا تـــأنــی نَـکــه بـــا ایـــن عـجـله

می بــری مـــاده خــرت را حجله

پــــــدر بـــــا ادب و بــــا هــــنـــرت

بــشـنــو ایــن پــنــد زبابای خرت

موسم عــقــد تــو بــر پا نشود

تــا کـــه اســبــاب مــهــیــا نشود

تــا نـــهـــنـــد آدمـــیـــان پــشتت بار

پــس از امــروز بــرو بر سرکار